تفاوت آلفا (خطای نوع اول) با پ-مقدار (پ-ولیو)

در پایان نامه های رشته های غیرآماری عموماً پ-مقدار را سطح معناداری تعریف کرده و آن را با آلفا یکی می دانند در صورتی که چنین تعریفی اشتباه است.

در تحقیقات برای آلفا یا خطای نوع اول مقداری ثابت در نظر گرفته می شود، این مقدار عموماً 0.05 و یا برای دقت بیشتر 0.01 قرار داده می شود. مقدار آلفا از پیش تعیین می شود و نشان می دهد در تحقیق مذکور حداکثر چه میزان خطایی مجاز در نظر گرفته شده است. آلفا در واقع همان سطح معناداری است که به اشتباه آن را به پ-مقدار نسبت می دهند.

پ-مقدار، احتمال رد فرض اولیه به اشتباه است. فرض اولیه، فرض پایه یا مرجع است که در پست دیگری به آن پرداخته خواهد شد. این فرض اهمیت بسیاری دارد، در صورتی که این فرض به اشتباه رد شود یعنی مرتکب خطا شده ایم، پ-مقدار احتمال چنین خطایی را نشان می دهد.

حال اگر پ-مقدار یا خطای پیش آمده کمتر از 0.05 یا حداکثر خطای مجاز باشد، فرض اولیه را رد می کنیم، چرا که خطای مرتکب شده قابل چشم پوشی است.

اما اگر پ-مقدار بیش از 0.05 باشد، به این معنیست که خطایی بیش از حد مجاز مرتکب شده ایم، در این حالت نمی توان فرض اولیه را رد کرد.

توضیحات فوق در مورد مقادیر دیگر آلفا از جمله 0.01 نیز برقرار است.

به این ترتیب هم آلفا و هم پ-مقدار نشانه نوعی خطا هستند با این تفاوت که آلفا از پیش تعیین می شود و مقداری ثابت دارد اما پ-مقدار از پیش تعیین نشده و پس از نمونه گیری محاسبه می شود و مقدار آن برای تصمیم گیری در مورد فرض اولیه با آلفا مقایسه می شود.

در برخی تحقیقات مقدار آلفا را از پیش تعیین نمی کنند بلکه آن را محاسبه می کنند، از آنجایی که چنین موردی در پایان نامه های غیرآماری مصداق ندارد به آن پرداخته نشده است.